Τα «πρωτάκια»

 Τα παιδιά της Α’ Γυμνασίου έρχονται στο Γυμνάσιο φοβισμένα τα περισσότερα, σε ένα «άγνωστο» περιβάλλον.  Ο κόσμος ξαφνικά μεγαλώνει.  Τα περισσότερα σκύβεις για να τα δεις. Μετά από λιγότερο από τρία χρόνια πολλά από αυτά υψώνεις το κεφάλι να τα δεις.  Έρχονται παιδάκια και θα μεταμορφωθούν σε νεαρούς έφηβους.   Οι πρώτοι έρωτες, τα μικρά ψεματάκια, οι αναζητήσεις, οι αμφισβητήσεις, οι απογοητεύσεις. 

Φέτος έπεσε μια ιδέα.  Αρχικά: Να υποδεχθούμε τα παιδιά της Α τάξης, δείχνοντας το θεατρικό της Γ τάξης.   Και  στη συνέχεια: «Τι λέτε για να υπάρχει ένας μαθητής/μια μαθήτρια της Γ’ Τάξης που θα πάρει υπό την προστασία του κάποιον μαθητή/κάποια μαθήτρια της Α’ τάξης;».  Η ιδέα ενθουσίασε.  Ναι! θα εξομαλύνει τις αντιθέσεις. Ναι! θα βοηθήσει στο να μην υπάρχουν εκφοβισμοί.  Ποια θα είναι τα καθήκοντά τους;  Αυτοί οι protégés … γέλια.  Ακόμα και η ονομασία.  Δεν είναι ωραία η λέξη προστάτης και προστατευόμενος.  Συμβουλάτορας; καλύτερα «ανάδοχος». Τι λέει ο Διευθυντής; Αυτός λέει ναι σε όλα!
Οι μαθητές της Γ’ επιφυλακτικοί.  Τελικά η πλειοψηφία συμμετείχε.  Θα λειτουργήσει; Θα το δοκιμάσουμε.  Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε;  Να το αναβάλουμε για λίγο;   Καλό θα ήταν να αρχίσει σήμερα και να παρακολουθήσουν τα παιδιά της Α με τα παιδιά της Γ μαζί το θεατρικό.

Η Ελένη η Βιολόγος που ξέρει όλα τα παιδιά επί ώρες προσπαθούσε να κάνει τους κατάλληλους συνδυασμούς.  Υπήρξε μια υποδοχή των παιδιών της Α τάξης από παιδιά της θεατρικής ομάδας, μίλησε η Ξανθούλα, και εμπρός το θεατρικό!

Σίγουρα ο ήχος – δεν υπάρχει δυστυχώς μικροφωνική στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων – δεν ήταν καλός.   Το «πείραμα» όμως άρχισε.  Με αγάπη, με προσδοκίες – ίσως και καμιά φορά και με απογοητεύσεις.  Αλλά θα διορθώσουμε τα αρνητικά και θα προχωρήσουμε.  Πάντα για κάτι καλύτερο.  Εκπαιδεύουμε αλλά και εμείς οι ίδιοι μαθαίνουμε.   Εξάλλου όταν πήγα στο σχολείο πριν έξι χρόνια τα παιδιά της Α’ τάξης την πρώτη μέρα έφευγαν με πονοκέφαλο από τις καρπαζιές των «μεγάλων».  Το καταφέραμε και το σταματήσαμε. Συλλογικά! Τώρα ας πάμε ένα βήμα παραπάνω.  Δεν αξίζει;

Babatsikos Christos