Από τις σημειώσεις ενός Διευθυντή
Χρήστος Β. Μπαμπάτσικος 
Μας το είπε πριν κάνα δύο χρόνια: «Το 2017 σκέφτομαι να βγω στην σύνταξη!». Το θεωρήσαμε πολύ μεγάλο διάστημα. Είπαμε, ως τότε θα
μετανιώσει. Έτσι, δεν το δώσαμε ιδιαίτερη
σημασία. Λόγια καθημερινότητας!
Στην αρχή της φετινής χρονιάς, το είπε και δεν το είπε. «το σκέφτομαι»! «o.k.»σκεφτήκαμε, δεν φεύγει, ωραία!». Απλά δεν το πιστεύαμε. Και να
πω την αλήθεια, ούτε καν τώρα το πιστεύω, παρόλο που μας έχει ανακοινώσει ότι ήδη
έκανε την αίτησή της για την συνταξιοδότηση!
Κάποτε, όταν
ήμουν στις αρχές της σταδιοδρομίας μου, αναπληρωτής σε νησιά, σκεφτόμουν ότι η
ηλικία που θα πρέπει να συνταξιοδοτείται ένας εκπαιδευτικός είναι τα 58! Το
είχα σκεφτεί, το είχα εξετάσει από πολλές απόψεις, και είχα καταλήξει στα
58!. Όχι στα 60! Πώς θα μπαίνεις στην
τάξη μετά τα 58!; Τώρα που μόλις πέρασα την ηλικία αυτή, μου φαίνεται ότι είμαι
«μικρός» για συνταξιοδότηση. Προφανώς
και η Μαρία.
Που είναι μεν
λίγο μεγαλύτερη από μένα σε ηλικία (αλλά φαίνεται μικρότερη!, ίσως και επειδή
έχω και τα κιλά μου), αλλά πώς μπορώ να φανταστώ ότι η Μαρία, τη Μαρία που
βλέπω να έρχεται τις περισσότερες φορές η πρώτη στο σχολείο, να περνά έξω από
το γραφείο μου ενώ εγώ βλέπω και προωθώ τη emails,με ένα αέρινο περπάτημα, αυτή η Μαρία να συνταξιοδοτηθεί; Μπορώ να φανταστώ τη Μαρία σε σύνταξη, είμαι
σίγουρος ότι θα βρει ενδιαφέροντα, θα περνά καλά, αλλά περίεργο, δεν μπορώ να
τη φανταστώ να συνταξιοδοτηθεί! Δεν
μπορώ να τη φανταστώ να μην έρχεται το πρωί, να μην ετοιμάζει τον καφέ για τους
συναδέλφους, να μην…. να μην …
Η Μαρία Κωνσταντινίδου, αν και η αρχαιότερη στον σύλλογο (σε χρόνια
υπηρεσίας) ήταν πάντα πρόθυμη. Πρότυπο
προθυμίας. «Θα πάρω και Τμήμα» (για τους μη εξοικειωμένους με την ορολογία των
καθηγητών εννοούσε θα είναι και υπεύθυνη ενός Τμήματος. «– Μα είσαι υπεύθυνη
για τα μισθολογικά!»«Δεν πειράζει, δεν είναι τίποτα τα μισθολογικά. Θα πάρω και
Τμήμα». Η Μαρία ήταν υπεύθυνη για να μαζέψει χρήματα από τους συναδέλφους για
τα νερά που αγοράζουμε, η Μαρία υπεύθυνη για τους καφέδες (για αυτούς που δεν
γνωρίζουν, την φετινή χρονιά δεν είχαμε κυλικείο έτσι έπρεπε να βρίσκουμε
λύσεις εκ των ένδω). «Μαρία, θα είσαι
φέτος τελετάρχης;» Πρόθυμη η Μαρία. Και κάποιες
φορές στο κενό της: «Να πεταχτώ να ρίξω μια ματιά στη μάνα μου; Θα επιστρέψω
αμέσως!»
Ομολογώ ότι σε τέτοιες περιπτώσεις βρίσκομαι σε αμηχανία! Πώς είναι
δυνατόν να ζητάει την άδεια ένας συνάδελφος να κάνει το αυτονόητο; Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ ενός
Διευθυντή ενός σχολείου και μεταξύ του Διευθυντή μιας επιχείρησης, μιας τράπεζες ή ενός άλλου
οργανισμού. Σε ένα σχολείο ο Διευθυντής
είναι ουσιαστικά ισότιμος με τους καθηγητές.
Έχουν τελειώσει όλοι το πανεπιστήμιο, και αν μερικές φορές έχει επιπλέον
σπουδές, αυτές οι σπουδές ουσιαστικά τον βοηθούν να συνειδητοποιεί ότι δεν
είναι κάτι το ιδιαίτερο σε αυτήν τη Γή αλλά ένα ισότιμο μέλος μιας
κοινωνίας. Φυσικά και είναι αυτονόητο το
να πάει κάποιος/κάποια να φροντίζει τη μητέρα του/της. Φυσικά είναι αυτονόητο κάποιος να φύγει γιατί
θα πρέπει να πάει σε μια κηδεία ή ένα συγγενικό πρόσωπο στον γιατρό. Εξάλλου ο Διευθυντής δεν είναι ο μοναδικός
υπεύθυνος για το σχολείο, αλλά στην ουσία όλοι οι εκπαιδευτικοί. Κι όμως, η Μαρία ζητούσε άδεια από έναν συνομήλικο
της περίπου για να φύγει για λίγο!!! Κι αυτό φυσικά με έκανε –και με κάνει - να
μη νοιώθω καθόλου άνετα…
Η Μητέρα της! Αχ αυτές οι σχέσεις παιδιών, γονέων, καθήκοντος, αγάπης,
κούρασης… Κι όμως η Μαρία τα κατάφερνε.
Και τα καταφέρνει. Πέρα από την κούραση,
τα καθήκοντά της, τη διδασκαλία της. Φαντάζομαι τι κούραση θα είχε εκείνη την ημέρα που βγήκε
από την τάξη και ήρθε να μου πει να πάω στην τάξη του Β5 (του περιβόητου Β5)
γιατί δεν το άντεχε!
Τα παιδιά ήταν που την εβδομάδα που πέρασε ήρθαν το μεσημέρι να μου
ζητήσουν την άδεια ώστε την άλλη μέρα το πρωί μετά την προσευχή να κάνουν μια
«έκπληξη» για την Μαρία. Έφεραν και μια
τούρτα, και αναψυκτικά και άλλα. Η Μαρία δεν το ήξερε. Και ήταν πράγματι μια ωραία έκπληξη. Οι μαθητές να έρχονται να σε αγκαλιάσουν. Τι στιγμή! Και δεν μπόρεσα να αποτυπώσω την
στιγμή, αχ αυτά τα κινητά, δεν πρόκειται να εξοικειωθούμε ποτέ εμείς οι
μεγαλύτεροι, τη στιγμή που τα παιδιά την περικύκλωσαν και την αγκάλιασαν. Τα
παιδιά της Β τάξης. Μια αγκαλιά από 85 παιδιά! Και λένε ότι τα παιδιά δεν αγαπάν τα
μαθηματικά και τους καθηγητές που τα διδάσκουν! Παραμύθια! Ούτε μπόρεσα να
αποτυπώσω κάποια στιγμή …(γιατί εξάλλου άραγε να το κάνω; Γίνεται να αποτυπωθεί
η μοναδική στιγμή που ένα δάκρυ μπορεί να ξεγράψει χρόνια «θυμού»,
«αγανάκτησης» της καθημερινότηταςστη διδασκαλία;). Αυτές τις στιγμές είναι μοναδικές και που δεν
πληρώνονται με τίποτα. Σε τέτοιες
στιγμές ξεχνιούνται η μη αναγνώριση από την κοινωνία για τη δουλειά μας
(πραγματικό λειτούργημα!) καθώς και η δύσκολη ψυχοφθόρος καθημερινότητά
μας. Είναι ένα είδους σχέσης σαν αυτό που
πιθανόν να έχει μια μάνα με το παιδί της, μια μοναδική σχέση που κανείς
«απ΄έξω» δεν μπορεί να κατανοήσει!
Και προχθές, στα πλαίσια της Θεματικής Εβδομάδας, η Μαρία με την Ξανθούλα
ήταν σε κάποιο τμήμα της Β τάξης.
Μιλούσαν για την βουλιμία και την ανορεξία και πληροφορήθηκα ότι η Μαρία, ναι,
η Μαρία Κωνσταντίδου, αυτή με το αέρινο περπάτημα, αυτή που θα μπορούσαμε να πούμε
ότι «ρίχνει» στο παρουσιαστικό πολλές εικοσάρες,είπε ότι όταν ήταν μικρή την κορόιδευαν
που ήταν χοντρή (!!!) και την έλεγαν «η χοντρή Μαρία». Μια deprofundis εξομολόγηση. Αν
δεν ήξερα ότι η Μαρία είναι ειλικρινής, δεν θα το πίστευα.
Μαρία, νομίζω ότι φεύγεις σε μια ωραία στιγμή.Άσχετα αν σε θέλουμε και θα
θέλαμε να είσαι για πολύ καιρό ακόμα. Ίσως
θα δυσκολευτείς στην αρχή, να σου λείψει η καθημερινότητα του σχολείου, αλλά ξέρεις ότι θα μπορείς να
έρχεσαι όποτε θέλεις, το σχολείο θα είναι πάντα «δικό σου». Όσο για μας, σίγουρα θα μας λείψεις. Κι όχι
μόνο γιατί ήσουνα το …ληξιαρχείο της Σίνδου, (φυσικά με την καλή έννοια), και
όποτε θέλαμε να ανατρέξουμε σε μια πληροφορία ερχόμασταν σε σένα. Όχι μόνο γιατί είσαι το πρότυπο της
προθυμίας. Απλά είσαι μέσα στις συνάψεις
του μυαλού μας, είσαι κομμάτι από τη ζωή μας.
Και κάτι ακόμα: Ακόμα και στην συντηρητικότητα σου σκεφτόσουν το διαφορετικό.
Όσο πάει σκέφτομαι ότι ένα άτομο που ακούει και σκέφτεται δεν μπορεί να είναι στην
πραγματικότητα «συντηρητικό». Ίσως να
ακολουθεί μια συντηρητική άποψη ή στάση κάποια στιγμή, αλλά «συντηρητικό»;
Εξάλλου –γιαυτό είμαι απολύτως σίγουρος - ένα πραγματικός δάσκαλος είναι εκ φύσεως
επαναστατικός.
Αλλά ας τα
αφήσουμε αυτά. Πάλι άρχισα τα δικά μου…
Ποιος έχεις σειρά; Σκέφτομαι τον συνάδελφο της Διεύθυνσης στη Θεσσαλονίκη,
όταν πήγε η Ξανθούλα να ρωτήσει το πότε δικαιούται να πάρει σύνταξη: «Μα αφού
δεν θέλεις στην πραγματικότητα να βγεις στη σύνταξη γιατί το ρωτάς; Εσύ θέλεις
να σου πώ ότι δεν μπορείς να βγεις στη σύνταξη».
Ναι! Το
λειτούργημα του Δασκάλου είναι κάτι το ιδιαίτερο. Ψυχοφθόρο αλλά και
συναρπαστικό.
Από τις σημειώσεις
ενός Διευθυντή
Χρήστος Β. Μπαμπάτσικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου