Είμαστε από τα σχολεία που έχουν την τύχη να έχουν έναν χώρο,ο
οποίος έχει ορισθεί ως βιβλιοθήκη, αλλά και μια συναδέλφισσα που να λατρεύει
τον χώρο αυτόν, έτσι ώστε να τον έχει κάνει προσωπικό της,με την θετική έννοια,
χώρο, την Γεωργία Ροδινού.
Δεν έχουμε μια βιβλιοθήκη σαν
αυτή που δημιούργησε η πολιτεία στην δεκαετία του ’90, του ΕΠΕΑΕΚ. Με πολλά και
ενδιαφέροντα βιβλία, που φοβάμαι ότι δεν αξιοποιήθηκαν στο σύνολό τους, όπως θα
έπρεπε. Εξαιρέσεις υπάρχουν πάντοτε βέβαια.
Και για να ακριβολογήσω, είχε το σχολείο μας μια τέτοια βιβλιοθήκη στο
παλιό κτήριο (το σημερινό ΓΕΛ και ΕΠΑΛ) αλλά με την μετεγκατάσταση μας στο νέο
κτίριο το 2005, δεν ανήκει πλέον στο σχολείο μας, και είναι δύσκολο να
αξιοποιηθεί από τους μαθητές μας. Η βιβλιοθήκη μας στη σημερινή της μορφή χρειάζεται
βιβλία. Εμπλουτίζεται βέβαια κάθε χρόνο από αγορές αλλά, κυρίως δωρεές
συναδέλφων και μαθητών. Έτσι, ζητάμε βιβλία
από τον Σύλλογο Γονέων κάθε χρονιά, μας χορηγεί κάποια, αλλά και αυτός
δυσκολεύεται να δώσει περισσότερα,λόγω οικονομικής στενότητας και γιατί πάντα
φροντίζει και για άλλες ανάγκες των μαθητών: τη συμμετοχή τους στις εκδρομές
και εκδηλώσεις του σχολείου, τα δώρα τους για τις βασιλόπιτες, τις εκδηλώσεις
αποφοίτησης.
Εκτός από τη συγκεκριμένη
καθηγήτρια, φυσικά υπάρχουν πάμπολλοι εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί, στο σχολείο
μας και σε όλα τα σχολεία, που ενδιαφέρονται για τα βιβλία, τους διαγωνισμούς,
τις πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις και που εργάζονται χωρίς τυμπανοκρουσίες,
γιατί αυτό που κάνουν τους αρέσει. Παθιάζονται με αυτό. Και πολλές φορές δεν το παρατηρούμε καν. Μέσα
στην εξαιρετικά γρήγορη «ζωή» που κάνουμε, μας διαφεύγουν τα ωραία «μικρά»
πράγματα. Μπράβο σε όλους για το πάθος
τους, αλλά και στη συγκεκριμένη περίπτωση τη Γεωργία, για το χρόνο τους, για τη
διάθεσή τους. Μπράβο που έγινε η
βιβλιοθήκη του σχολείου μας χώρος με «προσωπικό χαρακτήρα» αλλά και δημόσιος
χώρος ταυτόχρονα.Ωραία και τα ποιήματα και οι παροιμίες αλλά και οι ζωγραφιές
των παιδιών που δίνουν χρώμα στον χώρο.
Για να αποφευχθούν οι
παρεξηγήσεις δεν έχω την πρόθεση να ξεχωρίσω κανέναν καθηγητή από τους υπόλοιπους. Η δουλειά του καθενός είναι πολύτιμη και
αναντικατάστατη για το σχολείο, άλλες φορές εμφανής και άλλοτε πάλι αθόρυβη
αλλά εξίσου ουσιαστική, όπως οι διοικητικές εργασίες του σχολείου, η δουλειά
στον υπολογιστή, το πρόγραμμα, τα οικονομικά των συναδέλφων, η οργάνωση και
διεκπεραίωση εκδηλώσεων και γιορτών. Θα ήθελα όμως να αρχίσουμε να μιλάμε και
για τα ωραία που υπάρχουν στην εκπαίδευση και στο σχολείο μας. Για τα «μικρά»
που «ανεβάζουν» την καθημερινότητά μας. Για τον Δημήτρη τον Φάλλα, τον γυμναστή
και την ιδέα του με τα δάφνινα στεφάνια, για τον Χρήστο τον Χαρισόπουλο, για
την Ξανθούλα, για την Μαρία, για … για… .
Και ακόμα δεν έγραψα για τη Γιώτα.Καλό είναι να αρχίσουμε να τα λέμε
αυτά τα «μικρά», αλλά στην πραγματικότητα «μεγάλα, πολύ μεγάλα, που ομορφαίνουν
την καθημερινότητά μας»…
Η βιβλιοθήκη χρησιμοποιείται επίσης
και ως χώρος για να γίνονται τα μαθήματα στα Τμήματα Ένταξης. Ο βασικός της στόχος όμως είναι να ενθαρρύνει
τα παιδιά μέσα σε οικείο και ευχάριστο περιβάλλον να αγαπήσουν τα βιβλία, να
τα βάλουν στη ζωήτους. Αυτό πραγματικά χρειάζεται
η εποχή μας: ανθρώπους σκεπτόμενους, πολίτες με κρίση.
Τι όμορφος και ανθρώπινος χώρος!
Αν θα θέλαμε να συνοψίσουμε:
«Έχουμε μια βιβλιοθήκη με ψυχή/καρδιά».
Χρήστος Β. Μπαμπάτσικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου