ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΣΙΝΔΟΥ

ΓΥΜΝΑΣΙΟ   ΣΙΝΔΟΥ
1ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΧΕΔΩΡΟΥ

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

ΛΑΜΠΡΙΝΗ.....ήταν πραγματικά πάνω απ’ όλα δάσκαλος .

Δάσκαλος αληθινός
Με τη λέξη καθηγητής-καθηγήτρια ή φιλόλογος  έρχεται πρώτα στο μυαλό η λέξη δάσκαλος. Κι ας έχει  περάσει η εκπαίδευση εδώ και πολλά χρόνια από πάμπολλλες φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις που οραματίστηκε ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας μιλώντας για εκσυγχρονισμό, παγκοσμιοποίηση, διαθεματικότητα και πολυπολιτισμικότητα, νέες τεχνολογίες και δια βίου μάθηση, αλλά και πολλά άλλα, ηχηρά και εντυπωσιακά, όμως τις περισσότερες φορές κούφια, ανοργάνωτα, απρογραμμάτιστα και σπασμωδικά.
Σχολείο πρώτα απ’ όλα είναι ο δάσκαλος. Αυτός που βλέπει τα πρόσωπα των μαθητών του και νιώθει πως «τα μυαλά τους δεν είναι άδεια δοχεία, για να τα γεμίσει, αλλά σπίρτα, για να τα ανάψει!», όπως έλεγε και ένας άλλος μεγάλος δάσκαλος.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν σήμερα πολλοί τέτοιοι δάσκαλοι, όμως ρωτώντας τους καθηγητές και τους μαθητές που σήμερα φοιτούν στο Γυμνάσιο Σίνδου, αλλά και όλες τις μαθήτριες και μαθητές που πέρασαν εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια από το γυμνάσιό μας- γονείς πλέον των τωρινών μας μαθητών- όλοι θα ομολογήσουν πως η φιλόλογος καθηγήτριά τους Λαμπρινή Στάμου ήταν πραγματικά πάνω απ’ όλα δάσκαλος μ’ αυτή την έννοια της λέξης! Και μάλιστα λαμπερή, φωτεινή δασκάλα, όπως και το πρόσωπό της ήταν πάντα γελαστό, χαμογελαστό από την πρωινή πρώτη καλημέρα μέχρι και το τέλος του επτάωρου, όταν μια ακόμα δύσκολη ημέρα διδασκαλίας είχε τελειώσει!
Ο δάσκαλος ζώντας μέσα στην ενέργεια, τη ζωή, το κέφι και τη χαρά των μαθητών του, διατηρείται πάντα νέος, αν όχι στο σώμα, οπωσδήποτε στην ψυχή και τη διάθεση. Έτσι πραγματικά, βλέποντας την Λαμπρινή γεμάτη ομορφιά, νεότητα, κέφι και δύναμη, δεν πιστεύεις πως έφτασε για κείνη η ώρα της συνταξιοδότησης, πως πέρασαν αυτά τα τριάντα χρόνια εργασίας στα σχολεία, κι έτσι θα ‘ναι πια μακριά από την σχολική αίθουσα, τα μαθητικά τετράδια αλλά και τα τετράδια των Πρακτικών, που τόσο μεθοδικά, άψογα κρατούσε τόσα χρόνια και τα’ κλεινε πάντα με τη γλυκιά και στοργική της ευχή ( πολλά υποσχόμενη, κι εύχομαι ο λόγος της να πιάσει για όλους μας ), «αν ξέχασα κανέναν, να τον ξεχάσει ο χάρος!»
Μοιάζει πραγματικά απίστευτο! Κάνοντας μια αναδρομή στα χρόνια που δουλέψαμε δίπλα της, μάλλον θα την αδικήσουμε με αυτά που θα πούμε: συνάδελφος- στήριγμα στον καθένα που ζητούσε την βοήθεια ή την συμβουλή της, καλή συνεργάτης, υποδειγματική στη στάση της και τη συμπεριφορά της απέναντι σε όλους τους συναδέλφους, παλιούς και καινούριους, ειδικά για τους καινούριους ήταν πάντα μια ζεστή αγκαλιά κι ένα πλατύ χαμόγελο. Εύστοχη στις επισημάνσεις της κάθε φορά που ο Σύλλογος διδασκόντων συζητούσε κάποιο σοβαρό θέμα ή πρόβλημα, δίκαιη και αντικειμενική, καλό παράδειγμα σε όλους μας, καθώς ήταν πάντα τυπική σε κάθε της καθήκον και υποχρέωση. Άνθρωπος με θετικό πνεύμα, γενναιόδωρος, αισιόδοξος, «καλόχαρος», ποτέ δεν υπέκυπτε στην γκρίνια, στα παράπονα, στη μιζέρια.
Μια ζεστή μητρική αγκαλιά για τους μαθητές σε κάθε ώρα διδασκαλίας, συζητώντας μαζί τους πέρα από το μάθημα, όλες τις ανησυχίες, τα προβλήματα και τους προβληματισμούς τους. Όμως και για μας τους συναδέλφους ήταν πάντα σοφό και πρόθυμο στήριγμα, όχι μόνο κατά τη διάρκεια των μαθημάτων αλλά ακόμη και σχολώντας, όταν μας «φόρτωνε» κάθε φορά στο αυτοκίνητό της, για να γυρίσουμε όλοι μαζί στη Θεσσαλονίκη.
Στους μαθητές της,  μέσω μιας επικοινωνίας μεστής από αγάπη, μετέφερε με δυναμική στάση και μεταδοτικότητα γνώσεις ουσιαστικές, και ήξερε να είναι αυστηρή, εκεί όμως που πραγματικά χρειαζόταν, κρατώντας το μέτρο, αυτό που άρμοζε σε κάθε μαθητή. Τα ίδια τα παιδιά το  αναγνωρίζουν γράφοντας; «….εξάλλου, η αυστηρότητα που διαθέτετε είναι η αγάπη σας προς εμάς!»
Σιγά σιγά, όλοι καταλάβαιναν πως πίσω από αυτή την αυστηρότητα κρυβόταν το αληθινό νοιάξιμο και ενδιαφέρον για τα παιδιά, όχι μόνο για τα μαθήματά τους, αρχαία, νεοελληνικά και ιστορία, αλλά και για τον χαρακτήρα τους, την κοινωνική τους συμπεριφορά, τις αξίες και όλα εκείνα που είναι απαραίτητα εφόδια ζωής για κάθε μαθητή.
«Κυρία, μας μάθατε πολλά πράγματα. Άλλοι καθηγητές νοιάζονται μόνο για το μάθημα. Εσείς μας μιλούσατε για θέματα ενδιαφέροντα και χρήσιμα για τη ζωή και το μέλλον μας. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ!»  έγραψε μια άλλη μαθήτρια.
Τώρα που έφτασε αυτή η ώρα του αποχωρισμού, κανένας μας δεν πιστεύει πως αύριο μεθαύριο δεν θα ΄χουμε δίπλα μας την Λαμπρινή! Είναι σίγουρα μια σημαντική στιγμή για κείνη, σταθμός και ορόσημο στη ζωή της. Όλοι μας, καθηγητές και μαθητές την ευχαριστούμε για όσα πολύτιμα μας έδωσε τόσα χρόνια, με τον λόγο και την σιωπή της, με το παράδειγμα και την στάση της. Και ευχόμαστε υγεία υγεία και καλή δύναμη, αισιόδοξη διάθεση, για να χαρεί τη νέα της ζωή και να αφιερώσει ελεύθερα τον χρόνο της σε ό,τι εκείνη την ευχαριστεί, αφού γνωρίζουμε πως έτσι κι αλλιώς τα δημιουργικά της ενδιαφέροντα είναι πολλά!
Λαμπρινή, θα σε θυμόμαστε πάντα, και σίγουρα το φωτεινό, χαμογελαστό σου πρόσωπο θα φέρνει κάθε μέρα στη μνήμη μας δύναμη, κουράγιο, αισιοδοξία!
Με όλη μας την αγάπη 
Διευθυντής, καθηγητές και μαθητές από το Γυμνάσιο Σίνδου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου