Τον αγώνα τον καλόν
ηγώνισμαι
Τους νόμους τετήρηκα,…
τας αρχάς μου δεν πρόδωσα…
Πάντα με δυσκόλευαν οι αποχαιρετισμοί…
Κι ας μην ήταν οριστικοί κι ας επρόκειτο να ξαναδώ τα
πρόσωπα που αποχαιρετούσα
Τώρα όμως…
Πώς να αποχαιρετήσω το μεγαλύτερο και δημιουργικότερο
κομμάτι της ζωής μου;
Τα λόγια πνίγονται σ’ έναν κόμπο του λαιμού.
Η αλήθεια όμως είναι πως φεύγω γεμάτη !
Γεμάτη από εμπειρίες, εικόνες , συναισθήματα, σχέσεις.
Ο απολογισμός θετικός,
πλεονάζουν τα συν.
Κι ας αισθάνομαι απαξιωμένη από την πολιτεία και την
κοινωνία
Κι ας φεύγω, στο λιόγερμά μου, με το φόβο του «αύριο»,
Κάπως αλλιώς φανταζόμουν τη στιγμή της αποχώρησής μου
Από το πεδίο των αγώνων μου…
Τριάντα χρόνια αντλούσα δύναμη από τα μάτια των «παιδιών μου».
Τριάντα χρόνια έπαιρνα νιότη από τα νιάτα τους .
Τριάντα χρόνια κατέθετα την ψυχή μου στις αίθουσες
Τριάντα χρόνια το Σχολείο ήταν κατ’ εξοχήν δική μου υπόθεση.
Υπήρξα αυστηρή πρωτίστως με τον εαυτό μου και έπειτα με τους άλλους
Δεν ξέρω αν ήμουν «καλή» καθηγήτρια!
Ξέρω όμως πως δόθηκα στον αγώνα αυτόν με αγάπη και αφοσίωση
Μέχρι το τέλος αρνήθηκα οποιαδήποτε έκπτωση!
Πάλεψα να μάθω στους μαθητές μου πώς να μαθαίνουν
Πάλεψα να διαμορφώσω χαρακτήρες πειθαρχημένους μα ελεύθερους,
Που να έχουν άποψη και να τη διατυπώνουν με παρρησία και
ευγένεια.
Πάλεψα να διδάξω τη Δημοκρατία στην καθημερινότητα
Ήμουν ειλικρινής με τα παιδιά και μέλημά μου ήταν η
δικαιοσύνη
Θα ΄θελα, όταν ξεχάσουν
τα υποκείμενα, τα αντικείμενα και όποια άλλη γνώση προσπάθησα να τους
μεταδώσω (που τα ξέχασαν ήδη!),
να θυμούνται τις όμορφες συζητήσεις που κάναμε για τη ζωή.
(Κι-αν δεν είναι υπερβολική απαίτηση- να’χουν αγαπήσει,
λιγάκι έστω, τη λογοτεχνία!)
Η δουλειά μας είναι η μισή μας ζωή!
Ίσως για τους δασκάλους είναι ολόκληρη…
Δεν είναι που διάβαζα στο σπίτι το απόγευμα
Ούτε που έπρεπε στον ελεύθερο χρόνο μου να διορθώνω γραπτά ή
εκθέσεις
Είναι τα ατέλειωτα βράδια που πέρασα, με τη σκέψη μου στα
προβλήματα των «παιδιών μου»
Να σκέφτομαι τον Θανασάκη που είχε χάσει τη μανούλα του και
την έψαχνε στα μάτια μου…
Τη Μαίρη, που με αναζητούσε εναγωνίως σε περίοδο διακοπών,
γιατί είχε οικογενειακά προβλήματα.
Τον Τάσο που, για να προσέχει το μικρό του αδελφάκι,
καθυστερούσε και ερχόταν αδιάβαστος…
Την Ελένη που φοβόμουν
μήπως ακολουθήσει επικίνδυνους δρόμους…
Τον νεοβαπτισμένο Αλέξανδρο, που προσπαθούσα στα κενά μου να
του μάθω Ελληνικά και έτρεμε, όταν του
κρατούσα το χεράκι…
Και τόσα άλλα…
Το ίδιο μ’ απασχολούσαν και οι έννοιες που μου εξομολογούνταν
οι συνάδελφοι
Η πίκρα τους γινόταν πίκρα μου και η χαρά τους δική μου
Σ’ αυτό το σχολείο, με πολλούς συναδέλφους, μοιραστήκαμε τα
δύσκολα και τα όμορφα!
Απεργήσαμε, ήρθαμε σε αντιπαράθεση, φιλιώσαμε
Στενοχωρεθήκαμε για αρρώστιες, στηριχτήκαμε ο ένας στον
άλλον στις προσωπικές και οικογενειακές κρίσεις…
Κλάψαμε για το χαμό «παιδιών
μας», συναδέλφων καθώς και αγαπημένων μας προσώπων
Και χαρήκαμε γλέντια, γεννήσεις, βαπτίσεις, επιτυχίες,
γάμους κι… εγγόνια
Δημιουργήσαμε δεσμούς άρρηκτους, σχεδόν οικογενειακούς
Αλλά …
Το δρομολόγιο της
ζωής μου που περνούσε από τα σχολεία,
σταματάει εδώ.
Άλλοι δρόμοι με περιμένουν πια. Πιο δύσκολοι; Πιο μοναχικοί; Ποιος ξέρει!
Ζητώ συγγνώμη από όσους μαθητές και συναδέλφους πλήγωσα άθελά μου.
Εύχομαι στα «παιδιά
μου» όλων των ηλικιών να είναι καλά, να αγωνίζονται και να πετυχαίνουν το
καλύτερο στη ζωή τους
Να είναι σωστοί πολίτες, οικογενειάρχες, επαγγελματίες!
Και να είναι ευτυχισμένοι ό,τι κι αν κάνουν!
Εύχομαι στους συναδέλφους μου υγεία σ’ αυτούς και τις
οικογένειές τους, καλό κουράγιο, πίστη και δύναμη, γιατί είναι τα μόνα που
σώζουν στα δίσεκτα χρόνια..
Να έχουν, μέχρι την τελευταία στιγμή της παραμονής τους στα
σχολεία, το πάθος και την όρεξη της πρώτης μέρας
Κι όταν- με το καλό- έρθει η ώρα να αποχωρήσουν, οι συνθήκες
να είναι πιο ευνοϊκές από τις σημερινές.
Να ξέρετε όλοι πως, όποτε με χρειαστείτε, θα είμαι δίπλα σας
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ
ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΕΤΕ ΟΛΟΙ
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΑΡ. ΣΤΑΜΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου